سعی کردم که بمانی و بریدی به درک 

 ھنوز ھم بلدم ماه را شکار کنم

 نمی رنجم اگر کاخ مرا ویرانه می خواهد

به بهانه ی زادروز عشقم :

بیست ساله که دنیا پرُ از عشقه عزیزم

بیست ساله چشماتو به این دنیا گشودی

من چند ماه ِ مرد دنیاتم ؛ ولی تو

از وقتی که من یادمه اینجا نبودی  

علی میرحیدری

 چون تو لبخند زدی ، فرم غزل ساخته شد

 شده تا نیمه ی شب در بزنی وا نکنند؟

 به تب نشستم و هذیان-ترانه میگویم

 در دفتر شعر من این دیوان معمولی

 گویـــی بــه دستان خدا ایمان ندارد

بخت اگر بسوزد
وقت اگر بسوزد
بی تو
همه چیز حیف می‌شود
حرام می‌شود
دلهره‌ی نارنجی!
خدا اگر بودم
تو را
به کسی نمی‌دادم
برای خودم برمی‌داشتم
و از کائنات می‌زدم بیرون.

   عباس معروفی

تمام حرف
بر سر حرفی‌ است
که از گفتن آن عاجزیم.

                          یدالله رویایی

اینجا هیچ چیز واقعی نیست
نه رفتن ِ تو
نه ماندن ِ من
انگار :
یکنفر دارد ما را خواب میبیند
با دانه های درشت ِ عرق
بر پیشانی اش

 هامون هدایت

 ﺧﻮﺍﺑﺶ ﻧﺒﺮﺩ ... ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻗﻄﺎﺭ ﮐﺮﺩ

 مردی پیاده آمده تا روستای تو

 چشمها – پنجره‌های تو – تأمل دارند

 دست هایم دو افعی زخمی، سینه هایت دو گنج اجدادی ست

کاش نبودنت
مثل دست
کاسه می‌شد
به سادگی می‌افتاد
می‌شکست.

  عباس معروفی

سلام ای عشق دوران جوونی
دیگه چیزی از اون روزا نمونده
به جز یک قلب خسته , چشم بی سو
که چندین ساله که چیزی نخونده

دم آخر تو درمونگاه
نگاهت رو نشون میدی
درست وقتی که جون میدم
میای و دست تکون میدی